UYKUSUNDAN KAÇAN AYI – MEHMET PEKTAŞ

Ayı Sabahattn, yatakta br o yana br bu yana
dönüp duruyordu. Br ara ç geçecek gb oluyor,
kısa sürel br horultu çıkarıp br türlü dern
uykuya dalamıyordu. Karısının da gözüne gram
uyku grmemst. Kocasının dönüp durması,
üzerlerndek nce örtüyü çekstrmes, zaten
gelmeyen uykuyu hepten kaçırmıstı. Sırt üstü
dönüp gözlern magaranın tavanına dkt. Alısık
olmadıgı bu sıcaklık onu fazlasıyla bunaltmıstı.
Oadı, puadı; olmadı. Kendn braz gerye çekp yatakta oturdu.
Kollarını önünde bagladı. Tıslayıp duran kocasına dzyle vurdu. Ayı
Sabahattn örtüyü braz daha çekstrerek:
“Hıı?” ded.
Ayı Cevrye, bu defa drsegyle dürttü kocasını. Ayı Sabahattn’n ses
braz daha sertlest:
“Hıııı?”
Kocasının bu lgszlg ds ayıyı yce germst:
“Uyuyamıyorum Sabahattn. U-yu-ya-mı-yo-rum!” dye sesn yükseltt
.
Ayı Sabahattn bunun üzerne yavasça sırt üstü döndü. Üstündek
örtü le tern sldkten sonra dogrulup oturma pozsyonu aldı:
“Al benden de o kadar! Bu bahar ne zaman gelecek?” ded.
Ayı Cevrye de öfkelyd:
“Çıldırtma ben Sabahattn. Kıs gelmed k bahar gelsn!”
Ayı Sabahattn:
“Dogru dyorsun Cevrye. Ocagın ortası geld, hâlâ ortalık günlük
güneslk. Mdem de nasıl kazındı? Hayd, kalk da yyecek br seyler
hazırla. Belk tok karna uykumuz gelr.